ΦΑΤΣΕΣ ΤΟΥ "ΤΣΑΡΣΙΟΥ"

ΩΡΑ κινείσαι σαν σκιά, γλιστράς στους δρόμους της πόλης, αφήνεσαι στη ροή του πλήθους, στην ένταση της κυκλοφορίας. Περνάς ώρες ατελείωτες στα πολυκαταστήματα, στις κυλιόμενες σκάλες, στα σημεία όπου ο κόσμος συνωστίζεται, γυρεύει διέξοδο. Σ' αρέσει να παρακολουθείς τα ξαναμμένα πρόσωπα, καθώς ποζάρουν δίπλα σε υπερφωτισμένα ράφια, γυρεύοντας το προϊόν που θα δώσει νόημα στη μέρα τους. Οι περισσότεροι μοιάζουν ανέτοιμοι να αφήσουν έγκαιρα το χώρο, διστάζουν, κι ενώ η πιστωτική τους κάρτα δεν αφήνει πια πολλά περιθώρια για όνειρα, εκείνοι προσπαθούν να γαντζωθούν από κάποια εξωπραγματική υπερπροσφορά - λίγο ακόμη, λίγο ακόμη και θα φύγω...

Υπάρχουν ωστόσο και μερικοί που μοιάζουν να τους παρέσυρε εκεί κάτι πάνω από τη θέλησή τους, η γυναίκα τους, το παιδί τους ή κάποια ανυπόμονη πεθερά, και δυσφορούν, πάσχουν, ασφυκτιούν μέσα σ' αυτό τον οργασμό φωταψίας και χρωμάτων. Στα σφιγμένα πρόσωπά τους διακρίνεις το άγχος, ακόμη και το φόβο, θέλουν να το βάλουν στα πόδια, να ανοίξει η γη να τους καταπιεί, μόνο που η γη βρίσκεται τώρα οκτώ ορόφους κάτω από τα πόδια τους, οπότε συνήθως βρίσκουν διέξοδο προς τα πάνω, στη σελφ σέρβις καφετέρια, στην παρηγοριά του ανοιχτού ορίζοντα και του δημόσιου W . C .
Κώστας Κατσουλάρης