ΕΡΩΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ

.... Κι εγώ ο φτωχός εστέναξα κι εδάκρυσεν το φως μου
ακόντα τέτοιο ρώτημα παράξενον ομπρός μου-
φιλώντα τα ματάκια της και τα 'μνοστά της χείλη
επέφτασιν τα δάκρυα μου στ' ωριόν της το τραχήλι.
Γλυκιά, με παραπόνεση, πολλά της απεκρίθη:
Τι έν' το παράξενον αυτό στο νου σου οπογεννήθη,
ω σπλαχνικό μου σκάνδαλο, γλυκό και πειρασμέ μου,
ίντα δηγάσαι, τι έν' το λες στες αναγάλλιασές μου;

Ρωτάς με αν έν' και σ' αγαπώ με δίχως δολοσύνη;
Άλλην ουκ έχω παρά σεν. Τις να το ξεδιαλύνη
και τέτοιον πράγμα με λαλείς; Άδικον μέγαν έχεις
και θες να δείχνης άγνωρη σ' εκείνο το κατέχεις.
Τόσος καιρός δεν σ' έσωσεν ουδέ τα τόσα πάθη,
ο νους σου την αγάπη μου ακόμη να τη μάθη;
Δε με θωρείς, δεν τ' άκουσες με την εμπιστοσύνη
το πώς τον πόθο σου βαστώ μ' όλην την δικιοσύνη;

Αλίμονον, Αθούσα μου, σφάζεις με να σ' ακούγω
και από την κάψα βλέπεις με εμέν κι εσέ να λούγω......
ΜΑΡΙΝΟΥ ΦΑΛΙΕΡΟΥ