Αη Λιας τσι Κίσαμος ο ψηλότερος,
ανέβαινα ‘’ταμένος με το ζόρι’’,
από τη λάλη μου, να πηαίνω
κάθε χρόνο ανελλιπώς από μικράκι
στσι 20 του Ιούλη, στου Προφήτη.
Γιατί ταμένος;
Μα για την αρτιμέλεια των άκρων,
των λοβών, των τεταρτημορίων,
ενός καρδιακού παλμού,
μιας ορθοτομίας και μιας συγκίνησης.
Με γάιδαρο/σαμάρι παρεμφερή
με τη φωτογραφία,
έμφορτο με τα χρειώδη
και τα στρωσίδια της αποβραδίς
από εσπερινού μέχρις όρθρου
ακατανίκητης κατάκλισης
πάνω στο χώμα το πέτρινο
και τα στρωμένα κλαριά φασκομηλιάς,
κάτω από ανεμπόδιστα αστέρια,
άλλοτε με νηνεμία στο μυαλό και στον αέρα
και ατμοσφαιρική διαφάνεια μέχρι Ταΰγετο
κι άλλοτε με ριπές που θα τις ζήλευε
δρεπανηφόρα εξέγερση.
Πέντε ώρες ο δρόμος
στον φιλικό ρυθμό του γαϊδάρου,
οι αγαπημένοι με τα πόδια,
ο γηραιότερος καβάλα,
με υποχρεωτική αφίππευση
στα δυσχερή σημεία.
Ούτε το σαγηνευτικό φοιτηταριό μου
δεν μπόρεσε να μ’απογαλακτίσει
από την μαγική μου σχέση,
ούτε καν οι ζυγοί. Κι όμως!
Είναι κακούργα η ξενιτιά.
Κι ας λέγεται Αθήνα.
Με βόθησε ο ενσώματος;
Με χίλιους τρόπους. Άλλους.
Μακάρι να τους ένοιωθες.
Είναι οι κορφές το ζήτημα
και θέλουν μόχθο.
Σπύρος Γιακουμάκης
