Η επίσκεψη στην Κίσαμο είναι μοναδική εμπειρία. Η γνωριμία με την επαρχία δεν έχει να κάνει μονάχα με το ζεστό και φωτεινό ήλιο, την κρυστάλλινη θάλασσα, τα φαράγγια, την παρθένα γη, την μεγάλη χρονική διάρκεια διακοπών σας στην περιοχή. Η γνωριμία με την επαρχία Κισάμου είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στην μακραίωνη ιστορία της, τον πολιτισμό, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, την φιλόξενη ψυχή των ανθρώπων της....Όσοι δεν μπορείται να το ζήσετε... απλά κάντε μια βόλτα στο ιστολόγιο αυτό και αφήστε την φαντασία σας να σας πάει εκεί που πρέπει...μην φοβάστε έχετε οδηγό.... τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες του καταπληκτικού Ανυφαντή.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ

Γιώργος Ανυφαντάκης

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

ΣΥΡΤΟΣ-ΜΟΥΡΙ

                          ΚΛΕΙΔΟΥΧΑΚΗΣ - ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ-1950
Οι περισσότερες μελωδίες συρτών, έως και το 1950 συντέθηκαν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό από βιολιστές των Χανίων, μιας και η λύρα δεν ήταν το κύριο όργανο σε όλες σχεδόν τις επαρχίες του νομού. Οι λυράρηδες που συνέθεσαν μελωδίες συρτών είναι ο Νικόλης Κατσούλης ή Κουφιανός (Χαλεπιανός συρτός), ο Νικηφόρος
Μαυροδημητράκης (Συρτος του Νικηφόρου), ο Γεώργιος Καντεράκης( Συρτά του Καντέρη, Αποκορωνιώτικος συρτός) και ο Μιχάλης Παπαδάκης ή Πλακιανός που δημιούργησε πλήθος μελωδιών, τις οποίες όμως δεν τις ηχογράφησε και δεν τιςυπερασπίστηκε με αποτέλεσμα να γίνουν «λάφυρα» κάποιων επιτήδειων λυράρηδων

               ΠΑΠΑΔΑΚΗΔΕΣ ΣΕ ΓΛΕΝΤΙ ΣΤΟ ΜΟΥΡΙ 1927
«Οι συρτοί εκτελούμενοι εις χρόνον allegro, τον οποίον συχνότατα ποικίλλουν τα λίαν επιτυχή accelerando, των εκτελεστών,(εις ας περιπτώσεις η λυρική διάθεση των χορευτών φθάσει εις το κατακόρυφον), δύνανται να θεωρηθούν ως τέλειον υπόδειγμα αρτιότητος εν τη λαική δημιουργία. Μέγας είναι ο αριθμός των μουσικών παραλλαγών των ωραιοτάτων αυτών χορών, και σχεδόν πάντοτε η ειδική ονομασία έκαστου είναι συνδεδεμένη με μίαν επαρχίαν (Κισσαμίτικος, Σελινιώτικος) ή και με μόνον χωρίον (Γραμπουσιανός κ.τ.λ.)Εν τη εκτελέσει αι διάφοροι παραλλαγαί διαδέχονται αλλήλας, συνδεόμενοι υπό εμπείρων βιολατόρων κατά τρόπον λίαν έντεχνον.» ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΡΙΤΑΚΗΣ 1952

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

MΟΤORHEAD

16 years old when I went to war,
To fight for a land fit for heroes,
God on my side, and a gun in my hand,
Counting my days down to zero,
And I marched and I fought and I bled and I died,
And I never did get any older,
But I knew at the time that a year in the line,
Is a long enough life for a soldier,
We all volunteered, and we wrote down our names,
And we added two years to our ages,
Eager for life and ahead of the game,
Ready for history's pages,
And we fought and we brawled and we whored 'til we stood,
Ten thousand shoulder to shoulder,
A thirst for the Hun, we were food for the gun,
And that's what you are when you're soldiers,

I heard my friend cry, and he sank to his knees,
Coughing blood as he screamed for his mother,
And I fell by his side, and that's how we died,
Clinging like kids to each other,
And I lay in the mud and the guts and the blood,
And I wept as his body grew colder,
And I called for my mother and she never came,
Though it wasn't my fault and I wasn't to blame,
The day not half over and ten thousand slain,
And now there's nobody remembers our names,
And that's how it is for a soldier.
 

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ

"Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε παράθυρα, ντουλάπια ασφαλείας και μπουκάλια φαρμάκων για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε νόμος να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχα με καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από μας να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstation, Nintendo, Wii, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Internet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα, μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων μας και τους φωνάζαμε από την πόρτα.Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε τρεις μήνες διακοπές τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας  κουβέντα σε κάποιο chat room γράφοντας ;
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς».συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί."
http://www.veriorama.com/

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΟΥ

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δεν θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δεν θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιατά, τα συνθήματα. Δεν θα άκουγε όμως ούτε θα έβλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς». Απόσπασμα από το βιβλίο του Δ. Λιαντίνη: «Τα Ελληνικά».

Τα πράσινα χιλιοβαμμένα ξύλινα θρανία ήταν σε τρεις σειρές. Δυο-Δυο καθόμαστε σ' αυτά, κοιτάζοντας κατά την δύση, καταμπροστά μας και ο μαυροπίνακας. Στα αριστερά μια σειρά πράσινα παράθυρα μας γέμιζαν την αίθουσα φως, και στον δεξιό τοίχο κρεμασμένες οι εικόνες των ηρώων της επανάστασης. Μπουμπουλίνα, Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Φεραίος. Πάνω απ' αυτές, σαν να τις στεφάνωναν, κάποιες βαθυγάλαζες ξεθωριασμένες ταινίες που 'γραφαν, "Ζήτω το 'Έθνος", "Ζήτω ο Στρατός". Στη γωνιά η υπερυψωμένη ξύλινη έδρα του δασκάλου, κι αμέσως δίπλα, ένας μεγάλος χάρτης της Ελλάδας με καμιά δεκαριά τρύπες διασκορπισμένες που μαρτυρούσαν την ηλικία του. Ήταν η τάξη μου.
  Ο δάσκαλος μας ήταν αυστηρός, επιβλητικός, και πάντα είχε ανά χείρας το απαραίτητο αξεσουάρ του, την βέργα. Ήταν από οξιά, κομμένη από τα γυροπόταμα και μάλιστα πάντα από χέρι μαθητή. Το τι ξύλο έπεφτε ημερησίως δεν λέγετε ! Το θέμα που πρώτιστα μας απασχολούσε ήταν να μην σπάσει η βέργα, γιατί τότε κλάψτα Χαράλαμπε, αρχίζανε κάτι στραβοπαλάμιδα που οι περισσότεροι μετά μοιάζαμε σαν να είχαμε μαγουλάδες. Γενικά θα το μολοίσω ήξερε πολλά γράμματα, αλλά και συνάμα πολλά κόλπα ο δάσκαλος μας, τρίψιμο αυτιού, κουτουλιά στον πίνακα, τράβηγμα της φαβορίτας, με το ένα πόδι στην γωνία. Βέβαια δαρμένοι, κλαμένοι, αλλά ποτέ παραπονεμένοι, γιατί εκτός από τις χίλιες δυο κουζουλάδες που κάναμε, είχε και την άδεια των γονιών μας.
 - Να το δέρνεις δάσκαλε το παιδί, του έλεγαν όποτε τον συναντούσαν. Άλλο που δεν ήθελε κι αυτός. Πολλές φορές η αίθουσα έμοιαζε με θέατρο που παιζόταν αρχαία τραγωδία, γεμάτη θρήνο και οδυρμό. Ευτυχώς είχε προβλεφθεί η τσάντα να έχει λουρί για να την κρεμάμε στον ώμο, γιατί πως αλλιώς θα την κρατούσαμε με το χέρι πρησμένο και την παλάμη να καίει;
Μερικούς μαθητές μάλιστα, ο δάσκαλος, τους αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους, αυτό ήταν σίγουρο. Γι αυτό τους άφηνε στην ίδια τάξη για να τους έχει και πάλι του χρόνου μαζί του, αλλιώς δεν εξηγείτε.
Κάπως έτσι θυμάμαι τον δάσκαλο μου, με θετικές και αρνητικές εμπειρίες και βιώματα που σίγουρα σημάδεψαν τη σχολική μου ζωή!!!
Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν πολύ, δάσκαλος δεν συμβαδίζει πλέον με το να απορρίψει, να παρατηρήσει, να κοροϊδέψει, να ειρωνευτεί, να τιμωρήσει, πολύ δε περισσότερο να δείρει. Τα παιδάκια μας έγιναν  πολύ του μη μου άπτου, και με το παραμικρό τρέχουν στις μαμάδες, στις γιαγιάδες τους μιξοκλαψουρίζοντας τα καημένα για να δικαιολογήσουν την κάθε αταξία τους. 
Άλλαξαν οι καιροί, σήμερα δεν χρειάζεται και πολύ, και με μια παρατυπία ο δάσκαλος, (άνθρωπος είναι καλέ) πάει κατευθείαν για το συμβούλιο των γονέων, τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς, άλλαζαν οι μαθητές, οι τάξεις, αλλά ο δάσκαλος πάντα εκεί επιβλητικός  και αμετακίνητος.
Σίγουρα ο δάσκαλος που αγαπήθηκε και ο δάσκαλος που μισήθηκε, είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα, χαραγμένα βαθιά στις εμπειρίες και στις μνήμες όλων μας, μαθητών και αποφοίτων, μικρών και μεγάλων. Πάντως ένα είναι το γεγονός, ο δάσκαλος τότε καλός ή κακός ήταν το κεντρικό πρόσωπο στη σχολική «σταδιοδρομία» του κάθε μαθητή. Σήμερα είναι άραγε ;

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

ΑΠΟΚΡΙΕΣ

Ο παραδοσιακός εορτασμός της Αποκριάς κορυφώνεται την τελευταία Κυριακή, την Κυριακή της Τυρινής, που λέγεται και Τρανή Αποκριά. «Τσι Μεγάλες Αποκρές κουζουλαίνονται (τρελαίνονται, ξεφαντώνουν) και οι γρες», λέγουν επιγραμματικά στην Κρήτη!!
Κύρια στοιχεία της Αποκριάς, είναι το κέφι, η ευτυχία, οι αστεϊσμοί και προπαντός οι μεταμφιέσεις. Στοιχεία που της δίνουν έναν εντελώς ιδιαίτερο τόνο και τη διαφοροποιούν ουσιαστικά από τις άλλες μέρες του χρόνου!!
Η εβδομάδα μετά την Κυριακή της Αποκριάς μέχρι την «Κυριακή της Τυροφάγου» λεγόταν «άσπρη εβδομάδα», γιατί υπήρχε η συνήθεια να τρώνε γαλακτοκομικά προϊόντα και αυγά. Οι γυναίκες δεν λούζονταν τη βδομάδα αυτή, για να μην ασπρίσουν τα μαλλιά τους, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

ΑΣΤΑ ΛΟΙΠΟΝ Τ' ΑΡΜΑΤΑ

"Μια πέρδικα με προκαλεί και θα με ξαναβάλει μετά από χρόνια τον τσιφτέ να ξαναπιάσω πάλι"
"Πώς να ξαμώσω πέρδικας πού ναι ζευγαρωμένη αφού κατέχω ο χωρισμός πληγή ναι που δε γιαίνει"
"Άστα λοιπόν τα άρματα και μη ξαναξαμώσεις, μια θα πετύχει ο τσιφτές μα δύο θα σκοτώσεις"
  "Καμιά φορά κι η πέρδικα τον κυνηγό ζυγώνει όταν θα πάψει τον τσιφτέ αυτός να της ξαμώνει"
"Πέρδικα όμορφο πουλί αυτός που σε σκοτώνει, χιλιάδες αμαρτήματα στην πλάτη ντου φορτώνει"
"Όσο κιαν θέλει η πέρδικα τα άρματα να πιάσει, τη μαστοριά του κυνηγού δε πρόκειται να φτάσει."
"Πέρδικα πρόσεξε καλά γιατί καμιά φορά τυχαίνει, ένας πρωτάρης κυνηγός το στόχο πετυχαίνει"
"Ανέ πετύχω ένα πουλί στην πρώτη μου την μπάλα θα αρκεστώ μόνο σ αυτό και δε θα ψάξω κι άλλα."
"Να μη σκοτώνεις κυνηγέ πουλί τραυματισμένο και προπαντός άμα το δεις ναρθεί από τόπο ξένο"
http://www.mantinada.gr/component/chronocontact/?chronoformname=mantinadomaxies_index 

Γέμισε ο κόσμος πέρδικες
μα που ναι το τουφέκι
οι πιάστρες εσκουργιάνανε
κι ο πετεινός δε στέκει!
ΡΟΥΜΠΑΚΗΣ

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΞΩ

Η Κρήτη όμως είναι απέραντη, έχει τεράστιες ιδιομορφίες και θέλει πολλή, μα πολλή δουλειά. Φτάνει να σας πω ότι τέσσερα χωριά της Ρίζας, δηλ. στους πρόποδες της Μαδάρας (Λευκά Όρη), που απέχουν το ένα με τ’ άλλο μισή ώρα με τα πόδια και που δύο απ' αυτά αποτελούν μια κοινότητα, είχαν αισθητή διαφορά στους σκοπούς των τραγουδιών που τραγουδούσαν και διασώζονται.
Τα ριζίτικα, τα τραγούδια της τάβλας δηλαδή, αρχίζουν να εξαφανίζονται. Δύσκολα βρίσκεις ανθρώπους κάτω από τα 45 χρόνια να τα τραγουδούν καλά. Όλοι αναγνωρίζουν ότι μόνο οι γέροι τα ξέρουν καλά, με τον «ήχο». Επικρατεί ο δεκαπεντασύλλαβος σε όλα τους σχεδόν τα τραγούδια και τα παλιά ιστορικά σώζονται μόνο στη μνήμη γέρων από 70-75 χρονών και πάνω.
Τα τραγουδούν «χύμα» καθώς λεν, δηλαδή σ’ έναν ορισμένο σκοπό που παραλλάσσει από περιοχή σε περιοχή. Αυτά που σας γράφω συμβαίνουν στον νομό Χανίων και κυρίως στην επαρχία Κυδωνίας και Σφακιών. Σ' αυτήν επικρατούν τα τραγούδια της τάβλας, τα ριζίτικα. Στα γλέντια τους, πού ’ναι κυρίως γάμοι και βαφτίσια, περνούν τον περισσότερο, για να μην πω όλον, τον καιρό τραγουδώντας. Χορεύουν λίγο Οι καλοί «γλεντιστάδες», αυτοί δηλ. που ξέρουν τα τραγούδια καλά, χαίρουν ιδιαίτερη εκτίμηση. Αρχίζει ένας το τραγούδι και μετά το παίρνει όλη η συντροφιά. Baud-Bovy το 1953

Που να'ξερε ο άνθρωπος πόση άνθιση θα είχε τα τελευταία χρόνια το ριζίτικο αλλά και οι χοροί της Κρήτης......κάποτε και οι..σοφοί πέφτουν πολύ όξω!!

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥΣ

Δένω τα μάτια και τα χέρια
να μη βλέπω άλλο πια
τα σκληρά τους μαχαίρια
τη μικρή τους καρδιά


Και κοιμούνται και ξυπνάνε
μας χτυπάνε όπου βρουν
μηχανές που περπατάνε
που δεν ξέρουν να ζουν




Κλείνω στόμα και μύτη
τους βαρέθηκα πια
να με λένε αλήτη
και γελώντας, μαλλιά !



ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

ΧΑΝΙΩΤΙΚΟΙ "ΤΥΠΟΙ"

 Ο "τύπος" είναι αφελής και απλοϊκός συνάνθρωπος μας, που συχνά τ΄αρέσει να πειράζεται, αλλά και να πειράζει. Απ' αυτό το αλληλοπείραγμα βγαίνει γέλιο και μάλιστα και μάλιστα ώρες και φορές πολύ. Έτσι και αυτός που πειράζει, μα και αυτοί που πειράζονται, περνούν ευχάριστα μιας και το γέλιο - όποτε κι αν έλθει απ' όπου κι αν έλθει - μας ευφραίνει, μας κάνει να ξεφεύγουμε από την μονότονη και μαγκούφικη καθημερινότητα. Αυτούς τους τύπους εμείς οι Κρητικοί τους λέμε μοσκοκούζουλους κι αν δεν υπάρχουν τους δημιουργούμε. Κάποιος στο χωριό, στην πόλη μα και στον χώρο της δουλειάς θα έχει μια κάποια αφέλεια, μια κάποια αστειότητα στην συμπεριφορά του. Ε! αυτό φτάνει για να γίνει ένα θελητό ή αθέλητο πείραγμα. Τα Χανιά είχαν και έχουν τέτοιους μοσκοκούζουλους....
Από το βιβλίο του Μιχάλη Γρηγοράκη 2008

http://sadentrepese.blogspot.com/2010/01/blog-post_3862.htmlhttp://sadentrepese.blogspot.com/2010/01/blog-post_3862.html
Η επίσκεψη στην Κίσαμο είναι μοναδική εμπειρία. Η γνωριμία με την επαρχία δεν έχει να κάνει μονάχα με το ζεστό και φωτεινό ήλιο, την κρυστάλλινη θάλασσα, τα φαράγγια, την παρθένα γη, την μεγάλη χρονική διάρκεια διακοπών σας στην περιοχή. Η γνωριμία με την επαρχία Κισάμου είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στην μακραίωνη ιστορία της, τον πολιτισμό, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, την φιλόξενη ψυχή των ανθρώπων της....Όσοι δεν μπορείται να το ζήσετε... απλά κάντε μια βόλτα στο ιστολόγιο αυτό και αφήστε την φαντασία σας να σας πάει εκεί που πρέπει...μην φοβάστε έχετε οδηγό.... τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες του καταπληκτικού Ανυφαντή.