Η επίσκεψη στην Κίσαμο είναι μοναδική εμπειρία. Η γνωριμία με την επαρχία δεν έχει να κάνει μονάχα με το ζεστό και φωτεινό ήλιο, την κρυστάλλινη θάλασσα, τα φαράγγια, την παρθένα γη, την μεγάλη χρονική διάρκεια διακοπών σας στην περιοχή. Η γνωριμία με την επαρχία Κισάμου είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στην μακραίωνη ιστορία της, τον πολιτισμό, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, την φιλόξενη ψυχή των ανθρώπων της....Όσοι δεν μπορείται να το ζήσετε... απλά κάντε μια βόλτα στο ιστολόγιο αυτό και αφήστε την φαντασία σας να σας πάει εκεί που πρέπει...μην φοβάστε έχετε οδηγό.... τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες του καταπληκτικού Ανυφαντή.

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

..ΜΑ Ο ΗΛΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΨΕ


«Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. 'Οχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.

Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει, δεν θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.
Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου, ποιον ν' αποχαιρετήσω; τι ν' αποχαιρετήσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια, κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα.

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΛΗΣΜΟΝΙΑ .....

 
Του έρωτα και του καημού μένουνε τα τραγούδια,
για να κρατάνε συντροφιά στους ονειροδεμένους,
σε κείνους που δοθήκανε χωρίς να το σκεφτούνε,
κι όσοι δεν αγαπήσανε τους έχουν για χαμένους.

Το χρόνο που όλα τα σκορπά, η αγάπη τον νικάει,
την τραγουδάνε τα παιδιά, οι νέοι και οι γέροι.
Κι όσοι αγαπήσανε βαθιά, γυρνούν μες στους αιώνες
σαν άγγελοι του έρωτα, πιασμένοι χέρι-χέρι.

Απ' της αγάπης το βωμό όσοι έχουνε περάσει,
είναι τα μάτια τους υγρά και με σιωπές μιλάνε,
Απ' του φιλιού τον αγιασμό, όσοι έχουν δοκιμάσει,
σε μονοπάτια μυστικά μόνοι τους περπατάνε.
Γιάννης Νικολάου

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Η Έρη Μανούσου παρουσιάζει έργα της με θέμα "Στιγμές"
στην "Academia del Tango".

Εγκαίνια της Έκθεσης
Κυριακή 29 Νοεμβρίου, 7.00 - 10.30 μ.μ.
Ερμού 129, Μοναστηράκι, Αθήνα

Διάρκεια έκθεσης: 29 Νοεμβρίου έως 29 Δεκεμβρίου 2009
Δευτέρα έως Παρασκευή 6.00 μ.μ. - 10.00 μ.μ.
Σάββατο 12.00 μ. - 3.00 μ.μ.
Οργάνωση ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΣΑΛΗΣ & ΑΛΗ ΓΚΟΓΚΟΣ



Όλες οι βαριές δουλειές περνούσαν από τα χέρια τους. Ο αρχηγός τους, ο χαμάλμπασης,  ασκούσε διοικητικά και δικαστικά καθήκοντα. Αυτός ήταν,επίσης, υπεύθυνος για την κατανομή της δουλειάς. Οι χαλικούτες ζούσαν στην περιοχή του Κουμ Καπί, σε άθλιες καλύβες και σκηνές. Οι γυναίκες, που διακρίνονταν από τις άλλες μουσουλμάνες επειδή δεν κάλυπταν το κεφάλι τους με μαντήλι,  πουλούσαν στους δρόμους στραγάλια, χαλβά και χόρτα.

 Βογγούσε το ανθρωπομάνι στις άκριες του σκαλωτού δρόμου που οδηγούσε προς τα Τελάλικα, καθώς οι γηγενείς με το βαρύ διακαμό, αντάλασσαν παράδες, εμπορεύματα και ψυχές, φερμένες από τις βόρρειες ακτές της Αφρικής. Κάθε τόσο κάποιος σκεδιασμένος γέροντας, αποκαμωμένος από το φόρτο των χρόνων δρασκέλιζε απορρημένος την πολύψυχη αγορά, με τα μπαχάρια και τα λογής
εμπορεύματα, στοιβασμένα καταγής, ανάμεσα στα ορθάνοιχτα πορτόφυλλα.

Στους ακάθαρτους δρόμους του Κουμ Καπί ζητιάνευαν ανθρωπιά οι χαλικούτηδες της λύπης, σαν όλους τους κατατρεγμένους που κοσμούν τον υδρόγειο καμβά. Αναθίβαζαν τις φλογισμένες μνήμες της πατρογονικής τους γης και κάθε που ο βραδυνός ήλιος στελιωνόταν ολόλαμπρος στο συνηθισμένο μετερίζι του,
ακούγονταν οι αδύναμες φωνές τους να τραγουδούν για της Ναυκράτης τις εύφορες κοιλάδεςκαι λίμναζε η θλίψη στα βελουδωτά μάτια.

Περισσότερες φωτογραφίες στο http://sadentrepese.blogspot.com/2009/11/blog-post_9709.html

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

ΧΑΝΙΑ


Η αρχαία Κυδωνία, όπως κάποτε ήταν το όνομα των Χανίων, ήταν μία από τις επιφανέστερες πόλεις της Μινωικής Κρήτης. Έχουν ανασκαφεί Μινωικά σπίτια από το κέντρο της πόλης, μαζί με σκαμμένους στο βράχο ταφικούς θαλάμους, όπως επίσης και μία Μινωική βίλα διακοσμημένη με τοιχογραφίες. Η Νέα Πόλη χτίστηκε από το 1252 και μετά, με απόφαση των Ενετών, πάνω στα ερείπια της Μινωικής Κυδωνίας, και ονομάστηκε «La Canea».
Στο σημείο της αρχαίας ακρόπολης χτίσανε το φρούριο «Καστέλι», που προστάτευε τα σπίτια της Ενετικής αριστοκρατίας. Επιπλέον, ένα ακόμα τείχος περιτριγύριζε το Καστέλι. Στο τέλος του 15ου αιώνα, κάτω από την απειλή πειρατικών επιδρομών από τον Μπαρμπαρόσα, κτίστηκε άλλο ένα τείχος που περιτριγύριζε όλη την πόλη, με εξωτερική τάφρο πλάτους 45 μέτρων και βάθους 9 μέτρων.
Παρόλα τα προστατευτικά μέτρα, η πόλη, σε λιγότερο από 60 χρόνια από την ολοκλήρωση των οχυρωματικών έργων, έπεφτε στα χέρια των Οθωμανών, στην κυριαρχία των οποίων έμεινε μέχρι το 1913, που η Ελληνική σημαία σηκώθηκε στο φρούριο του Φιρκά και η Κρήτη ενώθηκε επίσημα με την Ελλάδα.
Η επί τόσους αιώνες ξένη κυριαρχία μπορεί να μην είχε μεγάλη επίδραση στο φρόνημα των Κρητικών, άφησε όμως πολλά σημάδια στην πόλη που συμβάλλουν στη μοναδική της ομορφιά και στην γοητεία της

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
"Πώς να κλείσεις μια τέτοια ζωή μέσα σ' ένα κομμάτι χαρτί;
Κι όμως τούτη η φωτογραφία η κιτρινισμένη
χωρίς  χαμόγελα, χωρίς στολίδια και ωραία ρούχα
του θύμισε την φλόγα που έκαιγε,
που σώθηκε και πάει.
Πού χάθηκε η ζωή; που την πήρε λάθος;"

Πάνω αριστερά ο γέρο Τσέγκας
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Τις περισσότερες φορές οι φωτογραφίες λειτουργούν ως παγίδες
όπου συλλαμβάνεται η μνήμη και ενεργοποιείται ο φόβος του θανάτου.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Ο ΝΑΥΤΗΣ



Ο Κώστας Παπαδάκης (Ναύτης) γεννήθηκε στο Καστέλλι Κισσάμου το 1920. Ήταν γιoς του παλιού μεγάλου βιολάτορα Βασίλη Παπαδάκη ή Κοπανίδη.  Εκτός όμως από μοναδικός δεξιοτέχνης και συνθέτης, ο Κώστας Παπαδάκης ήταν και άριστος γνώστης της παράδοσης. 

Πολλοί οι αγώνες του για την μετάδοση και διάσωση της γνήσιας κρητικής μουσικής, οι εμφανίσεις του στο εξωτερικό πολλές (Φλωρεντία, Μιλάνο, Αυστραλία, Αμερική, Γαλλία κλπ) και βέβαια η επισφράγιση μιας πολύχρονης έρευνας με το βιβλίο "Κρητική Λύρα, ένας μύθος" του 1989. Ο Κώστας Παπαδάκης είχε παίξει μεγάλο ρόλο στην εκμάθηση του βιολιού, καθώς είναι πολλοί οι μαθητές του που συνεχίζουν την μακραίωνη παράδοση του τόπου μας. Μέχρι και το θάνατο του, ο Κώστας Παπαδάκης συνέχιζε να παλεύει για την διάσωση των γνήσιων μορφών της μουσικής μας. Με το παίξιμο του που σπανίζει στις μέρες μας , αλλά και με την πολύχρονη προσφορά του στα μουσικά δρώμενα της Κρήτης, σίγουρα κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στο πάνθεον των μεγάλων μουσικών που σημάδεψαν την πορεία και την εξέλιξη της γνήσιας παραδοσιακής μουσικής. Αυτός λοιπόν είναι ο Κώστας Παπαδάκης "Ναύτης".

Ο δεξιοτέχνης, ο συνθέτης, ο διασκεδαστής, ο συγγραφέας, μα πάνω απ' όλα μια ατόφια κρητική παρουσία. "Έφυγε" σε ηλικία 83 ετών...
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1,2 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 3 ο πατέρας του Ναύτη Βασίλης Παπαδάκης ή Κοπανίδης
Κείμενο Χατζίκος

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΦΑΤΣΕΣ ΤΟΥ "ΤΣΑΡΣΙΟΥ"


Ποιος ασίκη σαν και εσένα να χορεύεις στο τσαρσί, αμάν αμάν
να χορεύεις στο τσαρσί
το ρολόι μες στη τσέπη, το γαρίφαλο στ' αφτί, αμάν αμάν
το γαρίφαλο στ' αφτί

 Από τα γλυκά σου μάτια, θα σου πάρω δυο φιλιά, αμάν αμάν
θα σου πάρω δυο φιλιά
Και αν μας δούνε οι γειτόνοι, πες πως είμαστε γενιά, αμάν αμάν
πες πως είμαστε γενιά

Τσαρσί στην τουρκική γλώσσα σημαίνει "αγορά". Το όνομα μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι η όλη η γύρω περιοχή καλύπτεται από μαγαζιά, όλων των ειδών κι εκεί γινόταν κάθε Παρασκευή το παζάρι.
ΦΩΤΟ 1η Μαρεντάκης,  2η Βογιατζάκης , 3η Κουτσουρέλης

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΓΟΥΣΤΑΡΑ ....

Λουκιανός Κηλαηδόνης
Τα 'φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα
Που τα 'χε με το Δήμο τον τρελό
Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα
Και τα 'φτιαξε ξανά με την Ζωζώ
Και τα' φτιαξε η Μάρι με τον Άρη και τον Χάρη
Που τα είχε με την Ρένα και μετά με την Νανά
Κι ο Μιχάλης με την Άννυ που τα είχε με το Γιάννη
Μπερδεύτηκαν και τα φτιάξανε ξανά
Τα 'φτιαξε η Μαίρη ξαφνικά με το Λευτέρη
Που γουστάριζε την Νένα πριν γνωρίσει τη Γωγώ
Που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη
Και που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ

Χώρισε ο Θωμάς με την Βαρβάρα
Και ο Νίκος ο ψηλός με τη Φανή
Τα 'φτιαξε ο Κωστάκης με τη Μάρα
Και γνώρισε ο Δημήτρης τη Βιβή
Και τα 'φτιαξε η Αίμη με το φίλο του Αρτέμη
Και τον πήρε από τη Μάνια που κολλούσε στον Τοτό
Που φλερτάριζε τη Βάσω που τα είχε με τον Τάσο
Πριν τον κάνει με την Ράνια τσακωτό
Χώθηκε η Τασία στον Νικήτα και τη Σία
Που γουστάριζε τον Στάθη που αγαπούσε τη Γωγώ
Που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με τη Μάρη
Και που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

ΠΑΛΙΑ..ΤΟΤΕ





 
Καμιά φορά όταν σκαλίζεις κανένα συρτάρι από τα πολύ ακατάστατα έρχεσαι προ εκπλήξεων. Έχω ένα τέτοιο συρτάρι στο σπίτι μου το οποίο το λέω το "συρτάρι των αναμνήσεων". Ξέρω ότι αυτό ακούγεται αθεράπευτα ρομαντικό αλλά η ουσία του πράγματος είναι ότι εκεί μέσα "πετάω" πράγματα που ούτε θέλω ολοκληρωτικά να τα ξεφορτωθώ, αλλά ούτε και να πιάνουν άσκοπα χώρο στο σπίτι.

Παλιές φωτογραφίες, συλλεκτικές κάρτες με τους ήρωες της Marvel Comics, κάτι αναμνηστικά από διάφορες αθλητικές και μη εκδηλώσεις του παρελθόντος βρίσκονται καταχωνιασμένα εκεί μέσα. Μια άπο αυτές τις μέρες άνοιξα το εν λόγω συρτάρι ψάχνοντας ένα έγγραφο που είχα φάει τον κόσμο να βρω. Ψαχουλεύοντας με μανία τον πάτο του συρταριού έπιασα ένα λεπτό πάκο χαρτιά, αποτελούμενο κυρίως από σελίδες τετραδίων (σ.σ. των κλασσικών μαθητικών μπλε). Μιας και ο γραπτός λόγος πάντα με ελκύει, παράτησα αυτό που έκανα και άρχισα να χαζεύω τα χαρτιά, περίεργος για το περιεχόμενό τους.......
by Πίκος Απίκος

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

ΑΛΛΟΥΝΟΥ ΠΑΠΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ


Κάποιος παπάς σε ένα χωριουδάκι της Κεφαλλονιάς, αγράμματος, πήγε να λειτουργήσει σε ένα άλλο χωριό, γιατί ο παπάς του χωριού εκεί είχε αρρωστήσει για πολύ καιρό. Ο παπάς όμως στο δικό του Ευαγγέλιο, μιας και ήταν αγράμματος, είχε βάλει δικά του σημαδάκια, έτσι κατάφερνε κάθε φορά να λέει αυτό που έπρεπε.
Εδώ όμως, στο ξένο Ευαγγέλιο, δεν υπήρχαν τα σημάδια, γιατί ο παπάς αυτού του χωριού δεν τα είχε ανάγκη μιας και ήταν μορφωμένος...

Άρχισε λοιπόν, ο καλός μας ο παπάς,να λέει το Ευαγγέλιο που λέγεται την Κυριακή του Ασώτου. Τότε κάποιος από το εκκλησίασμα,του φώναξε:
-''Τι μας ψέλνεις εκεί βρε παπά..? Αυτό δεν είναι το σημερινό Ευαγγέλιο...!''
-''Εμ, τη να κάνω...''...''Αυτό είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο!''

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

ΑΤΑΚΕΣ ΓΙΑ ΚΑΜΑΚΙ


Έχετε παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι φλερτάρουν ολοένα και λιγότερο; Ή ότι το περίφημο καμάκι δεν πετυχαίνει πάντα επειδή πολύ απλά οι περισσότεροι λένε ατάκες με εντελώς αποτυχημένο τρόπο ή χωρίς καμία μα καμία έμπνευση;
Οι γυναίκες εξακολουθούν να περιμένουν τον άντρα να τις πλησιάσει, και ότι και αν λένε και όσα κι αν κάνουν τα παραδοσιακά στερεότυπα δεν πέφτουν έτσι εύκολα. Μπορεί να δείτε γυναίκες να διακηρύσσουν ότι μπορούν και πρέπει και εκείνες να φλερτάρουν, αλλά επί της ουσίας, οι περισσότερες από αυτές εξακολουθούν να θεωρούν τον άντρα «κυνηγό». Το καμάκι όμως είναι τέχνη και αν δεν την κατέχεις άστη γιατί μπορεί να συμβούν και ατυχήματα – βλέπε χυλόπιτες.


Κάτι πρέπει να έπαθαν τα μάτια μου γιατί δεν μπορώ να τα πάρω από πάνω σου !
Είμαι καινούργιος στην πόλη, μπορείς να μου δώσεις οδηγίες για να βρω το σπίτι σου;
Μου φαίνεσαι γνωστή, εσύ δεν είσαι το κορίτσι στα όνειρά μου;
Μήπως έχεις τηλεκάρτα; Θέλω να πάρω την μητέρα μου και να τις πω ότι μόλις τώρα βρήκα την γυναίκα των ονείρων μου!
Μήπως θα μπορούσες να μου δείξεiς τον δρόμο για την καρδιά σου;

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

ΚΙΣΣΑΜΙΤΙΚΑ ΠΑΡΑΓΑΔΙΑ


Από αριστερά: Παπαδημητράκης Μιχάλης, Παπαδάκης Κ.(Καφέ), Πατεράκης Μύρων, Παπαδάκης Κωστής (ο πατέρας μου), Ροκάκης Γιώργος, Πατεράκης Γιάννης με τα δολώματα. Στο βάθος ο αείμνηστος τελώνης, Κουκλάκης Πέτρος.

Μου 'λεγε ο πατέρας μου......Τα κυδώνια και οι γυαλιστερές είναι δολώματα που ψαρεύουν ζωντανά. Αρα θα πρέπει με το που τα βγάλουμε να τα ψαρέψουμε την ίδια ή την επόμενη μέρα. Αν δεν τα ψαρέψουμε την ίδια στιγμή τα τοποθετούμε στη συντήρηση του ψυγείου μας ή τα κρεμάμε, αφού πρώτα τα τοποθετήσουμε σε ένα διχτάκι στο θαλασσινό νερό. Αν πάλι για οποιοδήποτε λόγο δε μπορούμε να τα δολώσουμε ζωντανά, αν θέλουμε να τα καταψύξουμε θα πρέπει να αφαιρέσουμε από το όστρακο, να το κόψουμε σε μικρά κομματάκια ανάλογα με τα αγκίστρια που σκεπτόμαστε να τα δολώσουμε και αφού τα στραγγίξουμε και τα αλατίσουμε σε εφημερίδα, τα τοποθετούμε σε ένα μικρό ταπεράκι και τα βάζουμε στην κατάψυξη. Βέβαια αυτή η διαδικασία γίνεται όταν τα δολώματα είναι ζωντανά. Αν ψοφήσουν τότε παύουν να μας απασχολούν αλιευτικά. Για να ανοίξουμε τα όστρακα και να πάρουμε το δολώσιμο μέρος θα χρησιμοποιήσουμε ένα ίσιο μαχαίρι χωρίς δόντια, το οποίο και δε λυγίζει. Αφού ανοίξουμε το κέλυφος στα δύο παίρνουμε από το εσωτερικό του το κόκκινο μέρος, όπου είναι και το καλό δόλωμα. Βέβαια και το υπόλοιπο μέρος του όστρακου δολώνεται εξίσου καλά, μόνο που δε βαστά τόσο στο αγκίστρι όσο στο κόκκινο.

Κόβουμε το δόλωμα σε μικρά και μακρόστενα κομμάτι στο μέγεθος των αγκιστριών μας και δολώνουμε με αυτό τα αγκίστρια μας, όπως ακριβώς το καλαμαράκι και τη σουπιά . Το κάθε όστρακο βγάζει από 4 έως 10 δολώματα για μικρά αγκίστρια. Τα ψάρια τώρα που προτιμούν τα δολώματα αυτά, είναι σχεδόν όλα. Η μουρμούρα, η τσιπούρα, ο σαργός, ο κακαρέλος, το σκαθάρι, το μελάνούρι, ο σπάρος, είναι τα πιο συνηθισμένα. Βέβαια δεν ξεχνάμε τις πέρκες, τους χάνους, τους γύλους, ψάρια τα οποία δεν κάνουν και ιδιαίτερες διακρίσεις σε δολώματα. Αλλά και τα λυθρίνια και τα φαγγρόπουλα δε λένε όχι σε ένα καλοδολωμένο αγκίστρι με κυδώνι ή γυαλιστερή. Τα εργαλεία στα οποία χρησιμοποιούμε τα συγκεκριμένα δολώματα είναι όλα αυτά που έχουν ψιλά αγκίστρια. Τα πεταχτάρια, οι καθετές έχουν τον κύριο λόγο και στη συνέχεια τα ψιλά παραγάδια με προτίμηση τα παραγάδια που καλάρονται στην άμμο.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΑΡΚΑΔΙ


Βυζαντινό μοναστήρι (22 χλμ ΝΑ από το Ρέθυμνο), από τα σημαντικότερα κέντρα της κρητικής αντίστασης στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Είναι χτισμένο στην άκρη εύφορου υψιπέδου, με ανοιχτό τον ορίζοντα προς τα γύρω υψώματα και τη θάλασσα. Το αρχικό φρουριακό συγκρότημα του μοναστηριού χτίστηκε πριν από το 14ο αιώνα, κατά πάσα πιθανότητα από κάποιο μοναχό Αρκάδιο, από τον οποίο πήρε και τ’ όνομά του. Στο ΒΔ μέρος του περιβόλου υπάρχουν ερείπια της πρώτης μονής. Η εκκλησία -στη μέση του φρουριακού περιβόλου- χτίστηκε το 1587. Πρόκειται για δίκλιτο ναό, ανάμεικτου αρχιτεκτονικού διακόσμου με μεγαλοπρεπή πρόσοψη σε στιλ μπαρόκ (σώζεται μέχρι σήμερα). Στην περίοδο της ακμής του το μοναστήρι διέθετε πλούσια βιβλιοθήκη στην οποία γινόταν συστηματική αντιγραφή των αρχαίων ελληνικών χειρογράφων. Το μοναστήρι και κατά μέγα μέρος η βιβλιοθήκη, καταστράφηκαν το 1645 από τους Τούρκους. Ξαναχτίστηκε στη συνέχεια -οι Τούρκοι του παραχώρησαν ορισμένα προνόμια- και παρά τη βαριά φορολογία, κατόρθωσε να ευημερήσει. Το 1700 -σύμφωνα με την αναφορά του φυσιοδίφη περιηγητή Πιτόν ντε Τούρνιφορ- η μονή είχε 300 μοναχούς. Είχε δε 200 πιθάρια γεμάτα κρασί. Με την πάροδο του χρόνου και όσο φούντωνε η αντίσταση κατά των Τούρκων, το μοναστήρι έγινε καταφύγιο των επαναστατών, αντιστασιακό κέντρο, αποθήκη τροφίμων και πολεμοφοδίων και φυσικά στόχος των Τούρκων. Η θέση του εξάλλου ήταν στρατηγική. Έτσι στην επανάσταση του 1866 διαμείφθηκαν εδώ σφοδρές μάχες ανάμεσα στους αγωνιστές (επαναστάτες πολεμιστές, χωρικούς, καλόγερους και γυναικόπαιδα), που είχαν κλειστεί στη μονή, και τον τούρκικο στρατό του Μουσταφά πασά από 15.000 άντρες. Παρά τις ηρωικές προσπάθειες των αγωνιστών, το μοναστήρι κυριεύτηκε ύστερα από πολιορκία δυο ημερών.

Γνωρίζοντας το τι θα ακολουθούσε οι πολιορκημένοι δεν άργησαν να αποφασίσουν. Θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια-μαζί με πολλούς πολιορκητές- όταν με εισήγηση του ηγούμενου Γαβριήλ ανατινάχθηκε η πυριτιδαποθήκη της μονής. Το Αρκάδι υψώθηκε έκτοτε σε σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία. Τα περισσότερη κτίρια του μοναστηριού χρονολογούνται από το 18ο αιώνα. Πολλά -όπως η πυριτιδαποθήκη- αναστηλώθηκαν μετά το 1866.

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

ΣΥΡΤΟΣ - ΛΟΥΣΑΚΙΕΣ


Φωτο1 Λουσακιανοί Κουρτάκηδες στα Πατεριανά!
Συρτός ή Χανιώτικος άρχισε να κάνει την εμφάνιση του μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Στη Κίσσαμο πραγματοποιείται πολύ αργότερα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, ένα κρητικό γλέντι με βιολάτορα τον κισσαμίτη Στέφανο Τραινταφυλλάκη ή Κιώρο μετά από παραγγελιά κάποιων οπλαρχηγών, ο Κιώρος με το βιολί του έπαιξε κάποιες νέες μελωδίες. Οι καπετάνιοι πιάνοντας το χορό, φαίνεται πως χόρεψαν το τελετουργικό κυκλικό χορό της Κρήτης, πάνω σε αυτές τις μελωδίες του βιολάτορα Κιώρου. Ο τελετουργικός χορός συρτός ή χανιώτικος άρχισε να κάνει την εμφάνιση του στην υπόλοιπη Κρήτη κατά την δεκαετία του '20 με κάποιες παραλλαγές στα βήματα, στο ύφος και στο στυλ. Αλλιώς χορεύουν το συρτό στη Κίσσαμο, στο Ρέθυμνο, στο Ηράκλειο, στη Σητεία. Ονομάζεται Συρτός γιατί τα βήματα είναι σεμνά, συρτά στο έδαφος και Χανιώτικος γιατί πρωτοχορεύτηκε στα Χανιά.

Φώτο 2 Ο Αξέχαστος Μαργαριτάκης Θεόφιλος.
Ο Συρτός έχει δώδεκα βήματα, εφτά μπροστά και πέντε πίσω. Χορεύεται κυκλικά, με τα χέρια πιασμένα σε σχήμα λαβής ευθεία με τους ώμους. Στη Κρήτη - παλιότερα και τώρα - πάντα ξεκινούν να χορεύουν ανά οικογένεια ή ανά παρέα. Πάντα το χορό τον ξεκινούσε άντρας, ο άρχοντας του σπιτιού, μετά έπιανε η υπόλοιπη οικογένεια και στο τέλος (κουντούρα) ήταν πάλι άντρας. Ο μπροστινός έχει την ελευθερία κίνησης και τη δυνατότητα να αυτοσχεδιάζει κάνοντας κάποιες παραλλαγές στα βασικά βήματα του χορού βρίσκοντας σε συνεχή επαφή με τη γη, έχει την δυνατότητα του αυθορμητισμού κάνοντας στροφές και τσακίσματα, ενώ τα ταλίμια περιορίζονται στο ελάχιστο. Στη συνέχεια ο πρωτοχορευτής (μπροστινός) καλούσε με μαντήλι την αρχόντισσα του σπιτιού. Η γυναίκα στο χανιώτικο συρτό κάνει την εμφάνιση της δυναμική πιάνοντας συχνά μπροστά. Την διακρίνει η σεμνότητα, η μεγαλοπρέπεια και δίνει το βάρος στη χορευτική της έκφραση.

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

ΕΡΩΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ


.... Κι εγώ ο φτωχός εστέναξα κι εδάκρυσεν το φως μου
ακόντα τέτοιο ρώτημα παράξενον ομπρός μου-
φιλώντα τα ματάκια της και τα 'μνοστά της χείλη
επέφτασιν τα δάκρυα μου στ' ωριόν της το τραχήλι.
Γλυκιά, με παραπόνεση, πολλά της απεκρίθη:
Τι έν' το παράξενον αυτό στο νου σου οπογεννήθη,
ω σπλαχνικό μου σκάνδαλο, γλυκό και πειρασμέ μου,
ίντα δηγάσαι, τι έν' το λες στες αναγάλλιασές μου;

Ρωτάς με αν έν' και σ' αγαπώ με δίχως δολοσύνη;
Άλλην ουκ έχω παρά σεν. Τις να το ξεδιαλύνη
και τέτοιον πράγμα με λαλείς; Άδικον μέγαν έχεις
και θες να δείχνης άγνωρη σ' εκείνο το κατέχεις.
Τόσος καιρός δεν σ' έσωσεν ουδέ τα τόσα πάθη,
ο νους σου την αγάπη μου ακόμη να τη μάθη;
Δε με θωρείς, δεν τ' άκουσες με την εμπιστοσύνη
το πώς τον πόθο σου βαστώ μ' όλην την δικιοσύνη;

Αλίμονον, Αθούσα μου, σφάζεις με να σ' ακούγω
και από την κάψα βλέπεις με εμέν κι εσέ να λούγω......
ΜΑΡΙΝΟΥ ΦΑΛΙΕΡΟΥ

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

ΚΡΗΤΙΚΟ ΜΑΧΑΙΡΙ


Το κρητικό μαχαίρι είναι το μοναδικό κατεξοχήν ελληνικό όπλο. Αχώριστος σύντροφος των αστράτευτων πολεμιστών, πολύτιμο δώρο από φίλο σε φίλο, αλλά και εθιμοτυπικό δώρο των ελληνικών κυβερνήσεων σε ξένους ηγέτες. Είναι αυθεντικό δείγμα του λαϊκού υλικού πολιτισμού, αλλά και μοναδική έκφραση των δοξασιών και πεποιθήσεων μιας ολόκληρης εποχής. Τα πιο περίτεχνα ασημένια δείγματά του αποτελούν διαχρονικά έργα τέχνης και είναι περιζήτητα από συλλέκτες σε όλο τον κόσμο.
Παρ όλα αυτά, οι διάφοροι τύποι του, η ιστορία και εξέλιξή του, οι συμβολισμοί και οι τεχνίτες που το έκαναν διάσημο παραμένουν άγνωστοι. Τα μαχαίρια που βρίσκει κάποιος να αγοράσει στα τουριστικά μαγαζιά έχουν λάμες χοντροκομμένες και άτεχνες, ή πολύ λεπτές και ψεύτικες, θήκες πλαστικές ή από διαφανές πλέξι-γκλας, λαβές βιαστικά και αταίριαστα προσαρμοσμένες πάνω στο μαχαίρι. Πλαστικές λαβές, στα φθηνότερα, κοκάλινες ή ξύλινες στα λίγο καλύτερα.

Απλοποιημένο σχήμα και κατασκευή και λάμες από λεπτό κομμάτι ανοξείδωτης λαμαρίνας κομμένο στο σχήμα του μαχαιριού. Διάφορα κιτς ενθέματα «μινωικής» κυρίως έμπνευσης, συμπληρώνουν το ακαλαίσθητο αποτέλεσμα. Τα καλύτερα έχουν πιο γερή λάμα, πάντα όμως χοντροκομμένη και ανοξείδωτη, που δεν μπορεί να τροχιστεί, έχει όμως χαραγμένη την απαραίτητη μαντινάδα. Τα τελευταία όμως χρόνια το κρητικό μαχαίρι δείχνει να ξαναγεννιέται. Έπειτα από πολλά χρόνια, ξαναφτιάχνονται χειροποίητα μαχαίρια με αυθεντικές λάμες εφάμιλλα των παλιών…

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

ΦΟΡΕΣΙΕΣ ΤΣΙ ΚΡΗΤΗΣ


Η ανδρική παραδοσιακή φορεσιά με τη βράκα, το γελέκι, το «μεϊτάνι»  και τα «στιβάνια» κάνει την εμφάνισή της στις αρχές του 16ου αιώνα. Η προέλευση της βράκας απασχόλησε πολλούς. Η άποψη ότι η βράκα ήταν άγνωστη στην Κρήτη πριν από την τουρκική κατάκτησή της δεν είναι εξακριβωμένη.  Το πιο πιθανό είναι να παρέλαβαν οι Κρητικοί μια μορφή βράκας από τους πειρατές της Αλγερίας ή της Τύνιδας, καθώς είχαν έλθει σε κάποια σχέση. Και αυτοί όμως την είχαν πάρει από τους Καβίλους της ορεινής περιοχής Τζουρτζούρα της Αλγερίας, και συγκεκριμένα από την φυλή των Ζουάβα, η οποία  αποτελεί κλάδο της μεγάλης Βερβερικής φυλής, η οποία παραδοσιακά προμήθευε πολεμιστές στο Αλγέρι και στην Τύνιδα. Αξιοπρόσεκτη είναι η καταπληκτική ομοιότητα της παραδοσιακής ανδρικής κρητικής φορεσιάς με την παραδοσιακή φορεσιά των ανδρών της φυλής των Ζουάβα


Η είσοδος της βράκας στην Κρήτη έφερε μια αλλαγή στο φόρεμα της Κρητικοπούλας, το τελευταίο τέταρτο του 16ου αιώνα, προς το ανδρικότερο. Έτσι, οι νέες κοπέλες πήραν από τα ρούχα των ανδρών το «μεϊτάνι», που τότε το έλεγαν «ζιπόνι». Παράλληλα , αυτήν την εποχή παρουσιάζεται και το αχειρίδωτο (χωρίς μανίκια)  περιστήθιο, που ονομάζεται «κορπέτο». Λίγο μετά, στα τέλη του 16ου αιώνα, στις ανατολικές επαρχίες εμφανίζεται η «σαλταμάργκα», μια ευρύχωρη αχειρίδωτη ζακέτα, τελείως ανοιχτή μπροστά, μακριά , που φθάνει μέχρι τους γοφούς. Όταν αργότερα η «σαλταμάργκα»  έκλεισε πάνω στο στομάχι με πόρπη , που την έκανε να μοιάζει με ένα μακρύ «κορπέτο», ονομάστηκε «φέρμελη». Να σημειωθεί ότι, το «ζιπόνι» με τα χρόνια το είπαν και «κοντόχι». Στα Ανώγεια το λένε  και «μπόλκα», ενώ στη κεντρική και ανατολική Κρήτη ονομάζεται αλλού «μπαχριέ», αλλού «σάκο».  Από τη στιγμή που το «ζιπόνι» άρχισε να κεντιέται με χρυσοκλωστές και να γεμίζει από χρυσά κεντήματα το είπαν «χρυσοζίπονο».


Tου Ιωάννη Τσουχλαράκη

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

ΑΝ.......


Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος, σαν γύρω σου οι πάντες τα΄χουν χαμένα και φταίχτη σε κράζουν προς τούτο...
Αν μπορείς να πιστεύεις σε σένα, σαν όλοι για σε δυσπιστούνε, μα και ν’ανέχεσαι συ ν' αμφιβάλλουν για σένα...
Αν μπορείς να προσμένεις, χωρίς ν’αποκάμεις ποτέ καρτερώντας, σαν σε μπλέξουν ψεύτες και συ με το ψέμα δεν μπλέξεις...
Αν μισημένος κρατάς την ψυχή σου κλεισμένη στο μίσος, μα και δίχως να δείχνεις ποτέ περισσή καλωσύνη... κι’ουδέ πάρα πολύ συνετός να μην είσαι στα λόγια...

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως ωστόσο να γίνεις των ονείρων σου σκλάβος...
Αν μπορείς να υποστείς μιαν αλήθεια που λες να την βλέπεις διεστραμένη απο αχρείους
να γίνεται φάκα για βλάκες...
Κι αν της ζωής σου το έργο μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια και να σκύβεις ξανά να το χτίζεις με φθαρμένα εργαλεία...
Αν μπορείς ν’ανταμώνεις τον θρίαμβο είτε την ήττα και να φέρεσαι πάντα σους δυό κατέργαρους αυτούς όλο ίδια...

Αν μπορείς ν’ αναγκάσεις τα νεύρα, τους μυς, την καρδιά σου, να δουλεύουν ακόμα για σε κι αφού σπάσουν κι αφού παραλύσουν, κι έτσι μπορείς ν’ αντέχεις ακόμα σαν μέσα σου δεν υπάρχει τίποτε 'ξον απ’ τη θέληση που τους προστάζει : Βαστάτε!!
Αν με τα πλήθη μιλώντας φυλάξεις την πάσα αρετή σου...
Αν με ρηγάδες παρέα δεν χάσεις το νου σου... Κι Αν ούτε εχθρός μα ούτε φίλος να σε πονέσουν μπορούνε... Αν λογαριάζεις τους πάντες μα και κανέναν περίσσια... Κι Αν μπορείς να διατρέχεις στο κάθε λεπτό, που ποτέ δεν σχωρνάει, όλο το δρόμο που πρέπει να γίνει στα εξήντα του μέρη…

Τότε δικιά σου θε να’ναι όλη η γης... κι ότι μέσα της κρύβει..
Και τρανότερο…

Τότε θε να’σαι ένας άντρας… παιδί μου !
Rudyard Kipling   

Από το αγαπημένο μου μπλοκ DREAMER ANGEL
Η επίσκεψη στην Κίσαμο είναι μοναδική εμπειρία. Η γνωριμία με την επαρχία δεν έχει να κάνει μονάχα με το ζεστό και φωτεινό ήλιο, την κρυστάλλινη θάλασσα, τα φαράγγια, την παρθένα γη, την μεγάλη χρονική διάρκεια διακοπών σας στην περιοχή. Η γνωριμία με την επαρχία Κισάμου είναι ταυτόχρονα κι ένα ταξίδι στην μακραίωνη ιστορία της, τον πολιτισμό, την παράδοση, τα ήθη και έθιμα, την φιλόξενη ψυχή των ανθρώπων της....Όσοι δεν μπορείται να το ζήσετε... απλά κάντε μια βόλτα στο ιστολόγιο αυτό και αφήστε την φαντασία σας να σας πάει εκεί που πρέπει...μην φοβάστε έχετε οδηγό.... τις ανεπανάληπτες φωτογραφίες του καταπληκτικού Ανυφαντή.