Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα με μια παρέα από καλούς φίλους και παλιούς συμμαθητές, το κρασάκι, το ξανασμίξιμο, η επιθυμία για να θυμηθούμε τα παλιά, έκανε την παρέα ευχάριστη, σε λίγο όπως συμβαίνει σε αυτά τα ανταμώματα η κουβέντα ξαναγύρισε γρήγορα στα σχολικά χρόνια. Η κουβέντα πήρε ένα γρήγορο ρυθμό και το ένα θέμα έφερνε το άλλο. Καθ ένας μας ξαναθυμήθηκε καθηγητές, συμμαθητές, εκδρομές, κουζουλάδες, αποβολές, και φυσικά τις απογευματινές βόλτες του θηλέων.
Ο Γιώργος μια στιγμή μας διέκοψε και μας είπε σοβαρά.
- Ποιος θυμάται το κατηχητικό ; Ο Γιάννης κούνησε την κεφαλή του και σιγοψιθύρισε κάτι σαν παράπονο. Μετά είπε με σιγανή φωνή . Την εξομολόγηση την θυμάστε; Ναι η εξομολόγηση, σχεδόν κανείς δεν την θυμόταν άραγε γιατί;
- Τι να χαμε κάνει άραγε που θα έπρεπε να περνάμε και αυτό το μαρτύριο ; Είπε ο Κωστής.
Ίσως μια κοπάνα, άντε καμία κουταμάρα εφηβική! Το πολύ πολύ να κλέβαμε κανένα μανταρίνι από κανένα ξέφραγο περβόλι . Τι την θέλαμε λοιπόν την εξομολόγηση; Που να βρίσκαμε αμαρτίες; Ο ιδρώτας το άγχος και η νευρικότητα που είχαμε όταν μπαίναμε στο μικρό καμαράκι, μας έκαναν πάντα ένοχους μπρος στα μάτια παπάδων και καθηγητών. Όλοι είχαμε μάθει παπαγαλία μερικά τυπικά λόγια και περιμέναμε το «άφεση αμαρτιών» . Όμως δεν έλειπαν οι κοιλόπονοι, οι πονοκέφαλοι, και οι απότομες αρρώστιες την ώρα που θα πηγαίναμε όλοι μαζί για την καθιερωμένη εξομολόγηση.
Θυμάμαι που ο Γιάννης…. μια τέτοια μέρα βγήκε ανακουφισμένος από το καμαράκι και χαμογελαστός μας είπε : συγχωρήθηκα για τις αμαρτίες μου, ευτυχώς που δεν με ρώτησε αν έκλεψα κανένα αυγό; Λέγοντας αυτά μου ήλθε στο μυαλό «η εξομολόγηση» ένα κεφάλαιο από τον Τουρνεφόρ για την κατάσταση της εκκλησίας το 1700
« Αν ένας εξομολογούμενος είχε κατηγορηθεί ότι έκλεψε, τον ρωτούσε ο πνευματικός πατήρ ¨Έκλεψες ντόπιο ή Φράγκο¨. Αν η απάντηση ήταν ¨Φράγκο¨ ο παπάς συνέχιζε ¨Δεν υπάρχει αμάρτημα, αρκεί να μοιραστούμε την λεία¨..........