Αν τα ποιήματα γίνονταν καρποί κι έπεφταν στα χωράφια της πατρίδας,τ’ αλέτρι τους θ’ ετοίμαζε τη σπορά κι οι ψυχές θ’ οργώναν αγάπη.
Τα ποτάμια θα μέρευαν μεμιάς, οι καρδιές θάλασσες γαλήνιες.
Τα γιοφύρια θα στεριώνονταν πια να πατήσει γερά ο λαός μου.
Στ’ αμπέλια θα ‘σταζε κρασί κι ένας Διόνυσος μπεκρής θα μου γελούσε.
Οι πορτοκαλιές θα ‘βγαζαν χυμό κι οι λωτοφάγοι θα βρίσκαν Ιθάκη.
Αεράκι, δροσιά η αγάπη.
Αν τα ποιήματα γίνονταν καρποί κι έπεφταν στα χωράφια της πατρίδας,θα μάς κράταγε ο ουρανός στα φτερά της. Θα μέστωνε η ψυχή μας.
Δε θα υπήρχαν μετανάστες πουλιά, στις πατρίδες οι σπουργίτες θα μέναν.
Μες στα υγρά τ’ αμπάρια δε θα στράγγιζε η ζωή, οι γλάροι λεύτεροι θα ‘ταν.
Θα γκρέμιζε τους γκρίζους τοίχους η σιωπή να χτιστεί της γης το τραγούδι.
Και μια ξεκούρδιστη κιθάρα θα το ‘λεγε σιγά
ως να γυρίσει ο ήλιος απ’ τη κορφή,
ως η αλήθεια η γυμνή να ζεσταθεί σαν θα ξεγυμνωθεί απ’ το ψέμα.
Θα φορούσε η καρδιά σου αγάπη.
Αν τα ποιήματα γίνουν καρποί, ένας στίχος αρκεί να φυτρώσει στης γης τα χωράφια,να γεννηθούν άνθρωποι να δώσουν καινούριες πατρίδες.
Μα μη λησμονήσεις για μένα έν’ αχνιστό καρβέλι με γη.
Να χορτάσουμ’ αγάπη.
Χριστίνα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου