Μα δε μπορούν κοινοί θνητοί ν’ αγγίξουν την ψυχή τους
Όρθιοι καθώς στέκονται, εν μέσω των βυθών
Κι είναι ένας άνεμος θαρρείς, μια μουσική καθάρια
αλαργινή… κι ένας λυγμός θλιμμένων εραστών.
Γυρεύουν έναν γητευτή... των άστρων ταξιδιώτη
Μια πυξίδα των καιρών, να μάθουν να γυρνούν
Δέσμιοι των προσδοκιών στη νιότη τους την πρώτη
Τις χίμαιρες που άφησαν αιώνια θα ζητούν
Ζουν μες το χθες και πνίγονται, μα αν έρθει μια κραυγή τους
Τη στέλνουν μ ένα τίναγμα στον κόσμο… στη βουή
Τ’ αλλοτινά τους όνειρα ζητούν το στοχαστή τους
Κι εκείνοι ανάξιοι κοιτούν.. ζητούν ανταμοιβή
Ονείρων, πεποιθήσεων διαγεγραμμένο μέλλον
Ένας κλοιός συμπτώσεων… νομοτελειακών
Ξεσκίζοντας τις σάρκες τους, όρθιοι παραμένουν
Κι οι άναρθροι φθόγγοι γίνονται τραγούδια ποιητών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου