ΔΥΤΙΚΑ ........

....Είναι μάταιο ν’ αντιστεκόμαστε στα σημάδια του παρελθόντος. Υπάρχει, θαρρώ, μια ακτινοβολία, μια μαγική ακτινοβολία που ξεχύνεται από τα αρχαία χώματα που αγωνίστηκαν και υπέφεραν πολύ. Σαν να έχει μείνει κάτι μετά την εξαφάνιση λαών που αγωνίστηκαν, έκλαψαν και αγάπησαν πάνω σε ένα κομμάτι γης. Αυτή η ακτινοβολία από τα περασμένα χρόνια είναι εξαιρετικά έντονη στην Κρήτη. Διαπερνάει τον άνθρωπο από την πρώτη στιγμή που πατάει το πόδι του στο κρητικό χώμα. Έπειτα, μια άλλη συγκίνηση, πιο συγκεκριμένη, τον συνεπαίρνει. Εκείνος που γνωρίζει την τραγική ιστορία αυτού του νησιού τους τελευταίους αιώνες κυριεύεται από συγκίνηση όταν σκέφτεται το σφοδρό αγώνα πάνω σε τούτη τη γη ανάμεσα στον άνθρωπο που μάχεται για την ελευθερία του και τον δυνάστη του που προσπαθεί με λύσσα να τον συντρίψει. Οι Κρητικοί έχουν τόσο πολύ εξοικειωθεί με το θάνατο που δεν τον φοβούνται πια. Υπέφεραν τόσο πολύ επί αιώνες, διαπίστωσαν τόσες φορές ότι ο ίδιος ο θάνατος δεν μπορεί να τους καταβάλει ώστε κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο θάνατος είναι απαραίτητος για το θρίαμβο του ιδανικού τους, ότι στην κορυφή της απελπισίας αρχίζει η σωτηρία. Ναι, είναι σκληρή η πραγματικότητα. Οι Κρητικοί όμως, σκληραγωγημένοι από τον αγώνα, άπληστοι για ζωή, την πίνουν σαν ένα ποτήρι κρύο νερό. «Ε παππού, πώς σου φάνηκε η ζωή;», ρώτησα μια μέρα έναν εκατοχρονίτη γέρο Κρητικό, γεμάτο παλιές πληγές, τυφλό. Καθόταν στον ήλιο και λιαζόταν, στο κατώφλι της καλύβας του. Ήταν περήφανος στ’ αυτιά, όπως λέμε στην Κρήτη. Δεν άκουγε καλά. Τον ξαναρώτησα: «Πώς σου φάνηκε τα εκατό τούτα χρόνια η ζωή, παππού;» «Σαν ένα ποτήρι κρύο νερό, παιδί μου», μου αποκρίθηκε. «Και διψάς ακόμα, παππού;» Σήκωσε το χέρι, σα να καταριόταν: «Ανάθεμά τον που ξεδίψασε!», φώναξε. Να ποιοι είναι οι Κρητικοί, πώς να μην τους κάνω σύμβολο;
Ν.Καζαντζάκης -Συνομιλίες στη Γαλλική ραδιοφωνία με τον Pierre Sipriot, 1957
http://dreamer-angela.blogspot.com/2008/11/blog-post_8465.html