Είναι κάτι άνθρωποι απροσπέλαστοι, σαν απάτητα μέρη.Το είπε έτσι ένα βράδυ, το λαούτο αφημένο στη γωνία και το μαύρο πουκάμισο να κολλάει στην ιδρωμένη πλάτη του. Ήταν το καλοκαίρι στην Κρήτη πρώιμο εκείνη τη χρονιά και καίγαν τα πλακόστρωτα – καλά καλά ούτε μέσα του Μάη. Τα βράδια λουζόμασταν και με βρεγμένα μακριά μαλλιά κατηφορίζαμε για καφέ από τα φοιτητικά καταγώγια μας και μέχρι να φτάσουμε στα μισοσκότεινα ραντεβού μας το δέρμα μας κόλλαγε από την υγρασία και τη ζέστη.
Πολύ αργά ένα βράδυ, πέρασα από το καφενείο σχεδόν τυχαία. Τρεις άντρες μια γύρα στο μαρμάρινο τραπέζι, στάλες ιδρώτα να κυλάνε από καστανούς κροτάφους. Με χαιρέτισε με ένα νεύμα και κάθησα για ένα ποτήρι κι όταν στο τρίτο φύγαν οι άλλοι εγώ κι αυτός βάλαμε το τέταρτο. Είχε χέρια σκληρά, καμμένα από τον ήλιο, με μικρές πληγές εδώ κι εκεί, μεγάλες παλάμες που κάναν το ποτήρι να μοιάζει μικροσκοπικό. Το ύφασμα κολλημένο στην πλάτη του, μια στάμπα από ιδρώτα να ρουφάει το καστανό του δέρμα και να διαγράφεται ο τρόπος που το κορμί του έδινε εντολές στα χέρια του.
http://www.digital-era.org/blog/
1 σχόλιο:
Γεια σας - ευχαριστώ για την αναφορά, μ'αρέσει πολύ η φωτογραφία.
Το πλήρες link για το κείμενο που δίνετε είναι αυτό http://www.digital-era.org/blog/?p=1378
Δημοσίευση σχολίου