................... "Κάποτε λιγοψυχώντας, από τη πολύ λαχτάρα, θυμούμαι που μου'λεγες Μύρο: "Πάει χάθηκε η Ελλάδα, ξεθύμανε η δύναμή της, νερούλιασε το αίμα της, δε μπορεί πια να συλλάβει και να γεννήσει τον Ήρωα. Και τότε γιατί να ζει; Ας σβήσει!"
Και εγώ, στη σιωπή της νύχτας, αφουγκραζόμουν. Και να δυο τρεις δέκα φωνές, από τα πέρατα της Ρωμιοσύνης, αποκρίνονταν. Ο ένας έλεγε:
-"Η Ελλάδα δεν είναι Γεωγραφία και ανάμνηση. Δεν είναι εγώ κι εσύ, μήτε οι χιλιάδες Ρωμιοί που τη μοχλεύουν.
Ζει και βασιλεύει μέσα μου ακατάλυτη και έχει τα σύνορα της ψυχής μου.
... Και με σκληρότητα τότε γύριζα και έλεγα στον εαυτό μου:
-"Και εσύ τι έχεις να πεις; Τι ζητάς;"
Εγώ ζητώ, αποκρινόμουν, να βρω τη καρδιά, την αρχή και το τέλος, το σκοπό της Ελλάδας, όπου κάθε φωνή να βρει και να πιάσει τη θέση της, μη χαθεί σταλαματιά δύναμη και χάρη. Εγώ ζητώ την ουσία του αγώνα. Το Θεό.
-Ζητάς καινούργια θρησκεία; Είπεν ειρωνικά ο Κοσμάς και γέλασε.
Δε ξέρω αγαπημένε μου κι ούτε με νοιάζει να ονοματίσω με λέξεις την αγωνία μου και τη μέθοδο της λύτρωσής μου. Πες το θρησκεία, Θεό, Χίμαιρα, Τραγούδι, Πλάνη.
-Τι με νοιάζει; Εγώ το λέω: λύτρωση."
=ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ=
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου