Ο δάσκαλος μας ήταν αυστηρός, επιβλητικός, και πάντα είχε ανά χείρας το απαραίτητο αξεσουάρ του, την βέργα. Ήταν από οξιά, κομμένη από τα γυροπόταμα και μάλιστα πάντα από χέρι μαθητή. Το τι ξύλο έπεφτε ημερησίως δεν λέγετε ! Το θέμα που πρώτιστα μας απασχολούσε ήταν να μην σπάσει η βέργα, γιατί τότε κλάψτα Χαράλαμπε, αρχίζανε κάτι στραβοπαλάμιδα που οι περισσότεροι μετά μοιάζαμε σαν να είχαμε μαγουλάδες. Γενικά θα το μολοίσω ήξερε πολλά γράμματα, αλλά και συνάμα πολλά κόλπα ο δάσκαλος μας, τρίψιμο αυτιού, κουτουλιά στον πίνακα, τράβηγμα της φαβορίτας, με το ένα πόδι στην γωνία. Βέβαια δαρμένοι, κλαμένοι, αλλά ποτέ παραπονεμένοι, γιατί εκτός από τις χίλιες δυο κουζουλάδες που κάναμε, είχε και την άδεια των γονιών μας.
- Να το δέρνεις δάσκαλε το παιδί, του έλεγαν όποτε τον συναντούσαν. Άλλο που δεν ήθελε κι αυτός. Πολλές φορές η αίθουσα έμοιαζε με θέατρο που παιζόταν αρχαία τραγωδία, γεμάτη θρήνο και οδυρμό. Ευτυχώς είχε προβλεφθεί η τσάντα να έχει λουρί για να την κρεμάμε στον ώμο, γιατί πως αλλιώς θα την κρατούσαμε με το χέρι πρησμένο και την παλάμη να καίει;
http://sadentrepese.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου