Η ΣΙΓΗ

Φωτο : Κίσαμος 1978
Μια Φλόγα είναι ή ψυχή του ανθρώπου· ένα πύρινο πουλί, που πηδάει από κλαρί σε κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει: «Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ, κανένας δεν μπορεί να με σβήσει !»
Δέντρο φωτιάς γίνεται όλο μεμιάς το Σύμπαντο. Ανάμεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαυμένος στην κορυφή τής πυρκα­γιάς, κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον καρπό τής φωτιάς: το Φως.
Από την αψηλή τούτη κορυφή κοιτάζω την κόκκινη γραμμή πού ανηφορίζει – τρεμάμενο αιματερό φωσφόρισμα, πού σούρνεται σαν έν­τομο ερωτευμένο μέσα από τους αποβροχάρικους γύρους του μυαλού μου.
«Εγώ», «ράτσα», «ανθρώποι», «γης», «θεωρία και πράξη», «Θεός», όλα φαντάσματα από χώμα και μυα­λό, καλά για τις απλοϊκές καρδιές πού φοβούν­ται, καλά για τις ανεμογκαστρωμένες ψυχές πού θαρρούνε πώς γεννούνε.
Από που ερχόμαστε; Πού πηγαίνουμε; Τι νόημα έχει τούτη η ζωή; φωνάζουν οι καρδιές, ρωτούν οι κεφαλές, χτυπώντας το χάος.