Πως το έλεγε το παιδικό εκείνο στιχάκι : «μην είναι οι κάμποι, τα βουνά…» κλπ, κλπ… Ήταν για την πατρίδα, νομίζω. Και μέσα στην απλοϊκότητά του έλεγε την αλήθεια. Πατρίδα είναι το τοπίο, πατρίδα είναι η μνήμη του τοπίου με την παιδική ηλικία οδηγό.
Κάποτε τα παλιά λεωφορεία αγκομαχώντας μας έφερναν σε τόπους όπου το νερό κελάρυζε, τα σπίτια των χωρικών άνοιγαν τις πόρτες τους φορτωμένες χαμόγελο, τα ακρογιάλια χρυσά και μαλαματένια, άδεια ως πέρα στο βουνό, χωράφια φορτωμένα καρπό, το γλέντι του τρύγου, η χαρά του λιομαζώματος. Και μυρωδιές. Όλα είχαν τη δική τους μυρωδιά, σινιάλο του κάθε τόπου χωριστά. Εδώ η μυρωδιά του σανού, να τον μασάει το γαϊδούρι, εκεί το μεθύσι του μούστου και το μέλι του σκασμένου καρπουζιού.
Πάει καιρός από τότε που παίρναμε πετσέτες, παιδιά και κουβαδάκια και αναζητούσαμε μισόκρυφα ακρογιάλια. Τώρα πονάμε…Γιατί κάθε εξόρμηση στην κρητική φύση σημαδεύεται με μια πληγή. Ναι, ακριβώς όπως εκείνη η στροφή του Σεφέρη:’’ όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει’’. Μόνο που η ερμηνεία του στίχου είναι τώρα τόσο χειροπιαστή!
Της Νίκης Τρουλλινού
Περισσότερα στο http://sadentrepese.blogspot.com/2010/01/blog-post_713.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου