«Πως σου φάνηκε η ζωή, παππού;» ρώτησα μια μέρα ένα γέρο Κρητικό, εκατοχρονίτη, γεμάτο παλιές πληγές, τυφλό. Ζεσταίνονταν στον ήλιο, κουκουβιστός στο κατώφλι της καλύβας του. Ήταν περήφανος στ’ αυτιά, όπως λέμε στην Κρήτη. Δεν άκουε καλά και του επανέλαβα την ερώτηση:-"Πως σου φάνηκε η μεγάλη σου ζωή, τα εκατό σου χρόνια, παππού;"
– "Σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό" μου απάντησε.
- "Και διψάς ακόμα παππού;" Σήκωσε απότομα το χέρι.
- "Καταραμένος αυτός που πια δε διψάει" φώναξε. Αυτοί είναι οι Κρητικοί.
Οι Κρητικοί αυτοί έχουν τόσο εξοικειωθεί με το θάνατο που δεν τον φοβούνται πια. Υπέφεραν τόσο επί αιώνες, διαπίστωσαν τόσες φορές ότι ο ίδιος ο θάνατος δεν μπορεί να τους καταβάλει, που έφτασαν στη διαπίστωση ότι ο θάνατος είναι απαραίτητος για το θρίαμβο του ιδανικού τους, ότι στην κορυφή της απελπισίας αρχίζει η σωτηρία. Ναι, είναι δύσκολο να τη μασήσεις την αλήθεια. Αλλά οι Κρητικοί, σκληραγωγημένοι από τον αγώνα, λαίμαργοι για ζωή, την καταπίνουν σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Ν. Καζαντζάκη στον Pierre Sipriot Γαλλική Ραδιοφωνία (Παρίσι), 6 Μαΐου 1955
1 σχόλιο:
Συγχαρητήρια για το Blog σου!!!
Τα φιλιά μου και την καλησπέρα μου
Δημοσίευση σχολίου