Μια ηλικιωμένη γυναίκα αναγκαζόταν καθημερινά να διανύει μια μακρινή απόσταση με δύο στάμνες στα χέρια για να μεταφέρει νερό στο σπίτι της. Η μία στάμνα ήταν γερή, η άλλη μισοραγισμένη, με αποτέλεσμα να χάνεται μέρος της ποσότητας του νερού που μετέφερε στη διαδρομή. Η γερή στάμνα ήταν περήφανη για τον εαυτό της, η ραγισμένη από την άλλη ένιωθε μειονεκτικά που δεν μπορούσε να εκπληρώσει το στόχο της στο ακέραιο. Κάποια μέρα, η "ελαττωματική" στάμνα μίλησε στην ηλικιωμένη, εκφράζοντάς της το πόσο άσχημα ένιωθε για την ατέλειά της. Η γυναίκα, αφού την άκουσε, της ζήτησε να ρίξει μια ματιά στα λουλούδια που είχαν φυτρώσει κατά μήκος της διαδρομής από τη δική της πλευρά. Μια ατέλεια που την έκανε ιδιαίτερη αυτή τη στάμνα.
Στη Φωτογραφία η Μουντάκη από την Πολυρρήνια στο πηγάδι της μαζί με την (ραγισμένη) στάμνα.
Στη Φωτογραφία η Μουντάκη από την Πολυρρήνια στο πηγάδι της μαζί με την (ραγισμένη) στάμνα.
1 σχόλιο:
dokimi
Δημοσίευση σχολίου